ευμορφοδιωματούσα

εὐμορφοδιωματοῡσα και ὀμορφοδιωματοῡσα, ἡ (Μ)

αυτή που έχει ωραίο παράστημα, η λυγερόκορμη.

[ΕΤΥΜΟΛ. < εύμορφος + διωματούσα (< διώμα «καλή εξωτερική εμφάνιση, ομορφιά») + κατάλ. -ούσα].